در قانون مدنی ایران دو نوع عقد ازدواج به رسمیت شناخته شده است عقد دائم و عقد موقت. عقد دائم دارای شرایطی می باشد از جمله این که همانطور که از عنوان آن پیدا می باشد این عقد بصورت دائمی منعقد می گردد و مدتی برای آن مقصور نمی باشد. این در حالی است که در عقد موقت که قانونگذار در قانون مدنی از آن تحت عنوان «نکاح منقطع» یاد می کند مدت یکی از شرایط اصلی آن می باشد به طوری که قانونگذار در ماده ۱۰۷۵ قانون مدنی مقرر داشته «نکاح وقتی منقطع می باشد که برای مدت معینی واقع شده باشد» به همین دلیل چنانچه این شرایط اساسی وجود نداشته باشد نکاح موقت باطل می گردد.
در حقیقت چنانچه در نکاح موقت مدت ذکر نشود و معلوم شود که مقصود نکاح منقطع بوده عقد باطل می گردد. در ماده ۱۰۷۶ نیز قانونگذار دوباره تأکید می کند که مدت نکاح منقطع باید کاملاً معین شود با این اوصاف معلوم می گردد که زمان یکی از ارکان اساسی عقد موقت می شود آنچه جامعه تحت عنوان صیغه ۹۹ ساله رایج گردیده نیز بیانگر همین امر می باشد در حقیقت ۹۹ سال بیانگر زمان در این خصوص می باشد اما نکته هم این است که یک عقد با چنین مدت طولانی می تواند آثاری همانند عقد دائم داشته باشد منتها بطور معمول چنین عقدی ثبت نمی گردد و به همین دلیل نمی تواند همانند عقد دائم دارای آثار قانونی و حقوقی باشد.
علاوه بر این نکته حائز اهمیت این است که صیغه ۹۹ ساله عقد نکاح معمولاً بصورت عادی بین طرفین جاری می شود و ازدواج در دفاتر ثبت نمی گردد با این اوصاف این که در مواردی می تواند باعث ایجاد مشکلاتی برای طرفین گردد زیرا اثبات رابطه زوجیت ممکن است با مشکلات بسیار زیادی مواجهه گردد ضمن این که فرزندان متولد شده ناشی از این ازدواج نیز دچار دردسرهای حقوقی بشوند علاوه بر آنچه بیان شد صیغه ۹۹ ساله با توجه به این که مدت زمان آن خیلی طولانی می باشد و حتی بیشتر از متوسط عمر یک انسان ممکن است برخی دادگاه ها آن را تفسیر به عقد دائم نمایند و آثار مربوط به عقد دائم را بر آن بار نمایند.
با این اوصاف آنچه محرز می باشد این است که بهتر است طرفین نسبت به ثبت ازدواج خود اقدام نمایند تا بعداً دچار مشکل در این خصوص نشوند به موجب ماده ۳۱ قانون ثبت احوال«دارندگان دفاتر رسمی ازدواج و طلاق مکلفند وقایع ازدواج، طلاق و رجوع را که در دفاتر مربوط ثبت می کنند در شناسنامه زوجین نیز درج و امضاء و مهر نمایند.» از سوی دیگر به موجب ماده ۳۲ قانون مذکور طلاق، رجوع و بذل مدت که در دفتر رسمی طلاق به ثبت نرسیده باشد با ارائه اقرارنامه رسمی در اسناد ثبت احوال طرفین ثبت خواهد شد. بنابراین باید توجه داشته باشیم که طلاق در خصوص عقد موقت جایگاهی ندارد وصرفاً عقد دائم باطلاق منحل خواهد شد اما در عقد موقت طلاق وجود ندارد و بجای آن بذل مدت وجود دارد. بذل مدت از طرف شوهر و به ارائه شوهر صورت می گیرد و این نکته در ماده ۱۱۳۹ قانون مدنی آمده است ماده مذکور مقرر می دارد طلاق مخصوص عقد دائم است و زن منطلقه با انقضاء مدت و یا بذل آن از طرف شوهر از زوجیت خارج خواهد شد اگر دقت نمائیم متوجه خواهیم شد که راه های اتمام عقد موقت بر خلاف عقد دائم انقضاء مدت یا بذل آن از طرف شوهر می باشدو در بذل مدت شوهر از مدت باقی مانده در عقد در مقابل مهریه گذشت می نماید و بدین ترتیب عقد پایان می پذیرد.
