تفاوت دستور جلب عادی و سیار
اصولاً زمانی که شکایتی علیه شخصی در دادسرا مطرح می‌گردد پس از ارجاع پرونده به بازپرسی یا دادیاری، بازپرس یا دادیار با توجه به دلایل موجود در شکایت شاکی شروع به تحقیقات مقدماتی می‌نماید معمولاً اولین اقدامی که در دادسرا انجام می‌گیرد این است که اگر بازپرس یا دادیار دلایل شکایت را قوی بداند و احتمال انتساب جرم را به طرف شکایت بدهد، به وی اخطار می‌نماید ظرف مدت سه تا پنج روز در دادسرا حاضر گردد و به اتهام انتسابی پاسخ دهد. پس از صدور اخطاریه چنانچه طرف شکایت در سامانه ثنا (که همان ابلاغ الکترونیک می‌باشد) ثبت‌نام کرده باشد، آنگاه اخطاریه حضور در دادسرا از طریق سامانه مذکور به وی ابلاغ می‌شود که در حکم ابلاغ واقعی یا حضوری می‌باشد و چنانچه شخص مذکور عضو سامانه ثنا نباشد آن‌وقت از طریق آدرسی که شاکی در شکوائیه تنظیمی آورده است به دادسرا اخطار می‌گردد. چنانچه پس از ابلاغ و سپری شدن مدت سه یا پنج روزه طرف شکایت در دادسرا حاضر نگردد، در آن مدت، بازپرس یا دادیار دستور جلب متشاکی یا متهم را صادر می‌نمایند. معمولاً برای بار اول دستور جلب در آدرس اعلامی شاکی یا ثبت شده در سامانه ثنا داده می‌شود که جلب متهم توسط مأمورین صلاحیتدار صرفاً در آدرس مذکور امکان‌پذیر می‌باشد که به آن جلب عادی گفته می‌شود اما برای بار دوم بازپرس یا دادیار دستور جلب متهم در هر مکانی داده می‌شود صرف نظر از این که متهم در آدرس اعلامی شاکی باشد یا در هر مکان دیگری و بدین ترتیب شاکی آزادی عمل بیشتری برای جلب متهم را خواهد داشت و تمام کلانتری‌ها نیز مکلف به اجرای دستور قضائی می‌باشند بدین ترتیب در جلب عادی فقط امکان جلب متهم در آدرس اعلامی وجود دارد ولیکن جلب سیار امکان جلب متهم در هر مکان و آدرسی وجود دارد.
