سن قانونی کار در ایران
مقالات ۴ تیر, ۱۴۰۲ 0

سن قانونی کار در ایران

متاسفانه در کشور ایران شاهد به کار گرفتن کودکان برای کار در خیابان، کارگاه ها و ساختمان های مختلف هستیم. این در حالی است که در قانون جمهوری اسلامی یک سن قانونی کار مشخص شده است که نمی توان بدون توجه به آن، کودکان را برای کار استخدام کرد. اطلاع از سن قانونی کار در ایران برای کارفرمایانی که قصد استخدام نوجوانان را دارند ضروری است. بنابراین، توصیه می کنیم که در ادامه این مقاله با ما همراه باشید تا با سن قانونی کار در ایران آشنا شوید.

سن قانونی کار در ایران چقدر است؟

در قانون رسمی جمهوری اسلامی برای جلوگیری از کار کردن نوجوانان و کودکان در سنین پایین، یک سن قانونی کار در نظر گرفته شده است. طبق این قانون، افراد غیر رشید و زیر ۱۵ سال باید آرامش روحی و روانی داشته باشند و زمان خود را به تحصیل اختصاص دهند. بنابراین، کار کردن نوجوانان و کودکان زیر ۱۵ سال ممنوع می باشد.

حتی اگر کارفرمایی از این کودکان برای کار استفاده کند، کار او غیر قانونی بوده و باید به مراجع قانونی مراجعه کند. در این صورت برای بار اول جزای نقدی برای کارفرما در نظر گرفته می شود. اما در صورتی که کارفرما مجددا مرتکب این جرم شود، به ۹۱ روز تا ۶ ماه حبس محکوم خواهد شد. کارفرمایان باید حتما سن کارگران نوجوان را با دقت بررسی کنند تا مشکلی برای آن ها پیش نیاید.

سن قانونی کار در ایران برای نوجوانان از ۱۵ تا ۱۸ سال است. نوجوانان دختر و پسر در این بازه سنی می توانند برای امرار معاش خانواده، یاد گرفتن کار و یا گذراندن امور زندگی استخدام شوند و مانند دیگر کارگران کار کنند. البته یک سری تفاوت هایی میان کار نوجوانان با بزرگسالان وجود دارد که در ادامه به آن ها اشاره می کنیم.

شروط استخدام نوجوان با حداقل سن قانونی کار

حداقل سن قانون کار در کشور ایران ۱۵ سال است. این یعنی اینکه کارفرمایان می توانند به صورت قانونی نوجوانان بالای ۱۵ سال را استخدام کرده و اجازه دهند کسب درآمد داشته باشند. البته برای استخدام نوجوانان با حداقل سن ۱۵ سال، با یک سری شروط خاص انجام می شود که در ادامه به آن ها اشاره می کنیم:

  • کارگران نوجوان قبل از استخدام باید یک آزمایش کلی برای بررسی شرایط سلامتی انجام دهند. این آزمایش با هدف تشخیص سلامت نوجوان و توانایی آن برای کارها انجام می شود. در چنین شرایطی پزشک موظف است که بر اساس آزمایش های انجام شده، میزان توانایی نوجوان را به طور دقیق مشخص کند تا کارفرما بر اساس توانایی او، شغلی متناسب به نوجوان بدهد.
  • کارگران نوجوان باید حداقل سالی یک بار آزمایش های پزشکی مربوط به کار را انجام دهند. نتایج این آزمایشات باید در پرونده پزشکی و استخدامی نوجوانان درج گردد.
  • نوجوانان ۱۵ تا ۱۸ سال که به عنوان کارگر نوجوان در قانون کار شناخته می شوند، باید حتما توسط کارفرما بیمه شوند. در غیر این صورت کارفرما تخلف کرده است و می توان از او شکایت کرد.

حقوق نوجوانان با حداقل سن در ایران چیست؟

حداقل سن قانونی کار در ایران ۱۵ تا ۱۸ سال بوده که به این دسته از کارگران، کارگران نوجوان گفته می شود. طبق قانون مدنی، این دسته از کارگران دارای حقوق مشخصی هستند که در ادامه به آن ها اشاره می کنیم.

  • طبق ماده ۸۲ قانون، ساعت کاری روزانه کارگران نوجوان در هفته ۳۸ ساعت است که نسبت به بزرگسالان ۳ ساعت کمتر می باشد. بنابراین، نوجوانان می توانند ۳۰ دقیقه زودتر از کارگران بزرگسال به خانه بروند.
  • طبق ماده ۸۴ کارهایی که به نوجوانان سپرده می شوند و ممنوع هستند، به دو دسته مختلف تقسیم بندی خواهند شد. دسته اول کارهایی هستند که به سلامت اخلاقی و جسمانی نوجوان آسیب وارد می کنند. دومین دسته از کارها، کارهایی هستند که به سلامت جسمی، روانی و اخلاقی نوجوان آسیب وارد می کنند.
  • هیچ کارفرمایی مجاز نیست که کارگر نوجوان را مجبور به انجام کارهای شبانه و یا ماندن برای شیفت شب کند.
  • میزان حقوق کارگران نوجوان با حداقل سن قانونی کار باید مساوی با حداقل حقوق اداره کار باشد.
  • ارجاع کارهای اضافی و حمل بارهای سنگین بدون وسایل مکانیکی به نوجوانان غیر قانونی می باشد.

گروه وکلای دادگستری ره جویان عدالت؛ مرجعی برای کارهای حقوقی شما

اگرچه سن قانونی کار در ایران به طور دقیق و واضح مشخص است، اما متاسفانه هنوز هم شاهد به کار گرفتن کودکان و نوجوانان در سنین پایین هستیم. گروه وکلای دادگستری ره جویان عدالت، مرجعی برای امور حقوقی شما هستند. در صورتی که در این زمینه مشکلی برای شما و یا اعضای خانواده شما رخ داده است، می توانید از این مجموعه کمک بگیرید.

قوانین مربوط به حداقل سن قانونی کار به طور دقیق مشخص است. بنابراین، واضح است که اگر سن نوجوانان کمتر از ۱۵ سال باشد و یا کارفرما نوجوان را بیمه نکند، نیاز به شکایت از کارفرما است. می توانید برای انجام این امور، کار را به گروه وکلای دادگستری ره جویان عدالت بسپارید.

سردفتر و مسئولیت های آن
حقوقی, مقالات ۳۱ خرداد, ۱۴۰۲ 0

سردفتر و مسئولیت های آن

نهاد های حقوقی مختلفی در کشور ایران حضور دارند که با انجام فعالیت های حقوقی مختلف، روند کار مردم را آسان تر کرده اند. یکی از قدیمی ترین نهاد های حقوقی در کشور ایران دفاتر اسناد رسمی می باشد. این دفاتر در واقع بخشی از وظایف دولتی را انجام می دهند و زیر نظر سازمان ثبت اسناد و املاک کل کشور به فعالیت می پردازند. این نهاد حقوقی زیر نظر سازمان ثبت اسناد می باشد، اما وابستگی مالی آن کاملا مستقل است.

نیاز است که بدانید، تمامی دفاتر اسناد رسمی برای دریافت مجوز های مربوطه در این عرصه نیاز به یک سردفتر دارند. در واقع سردفتر به عنوان مدیریت یک دفتر اسناد رسمی شناخته می شود که از سوی مراجع مربوطه تایید شده است. لازم به ذکر است که امروزه دفاتر اسناد رسمی بسیار زیادی در نقاط مختلف کشورمان وجود دارند که وظیفه اصلی آن ها ثبت و تنظیم قرارداد ها می باشد. وکلای دادگستری با توجه به تسلط به قوانین؛  آشنایی بیشتری را نسبت به ارائه خدمات از سوی این مراکز دارند و می توانند در تنظیم اسناد و قراردادها و شرایط توافق طرفین مشاوره لازم را به شما ارائه نمایند.

سردفتر کیست؟

همان طور که گفته شد، سردفتر کسی بوده که اداره دفاتر اسناد رسمی یا دفاتر ازدواج و طلاق را بر عهده خواهد داشت. معمولا ریاست دفاتر اسناد رسمی از سوی سازمان ثبت اسناد و املاک کل کشور تعیین خواهد شد. نیاز است که بدانید، افرادی که به دنبال فعالیت در شغل سردفتر هستند، باید در آزمون های مخصوص این شغل شرکت کنند. اگر در آزمون موردنظر نمره مربوطه توسط فرد کسب شود، آن فرد مجوز لازم را برای احداث دفتر اسناد رسمی و دفاتر ازدواج و طلاق کسب خواهد کرد. فعالیت سردفتر در دفتر اسناد رسمی موردنظر به صورت مرتب مورد بررسی قرار خواهد گرفت. به دلیل حساس بودن این شغل در کشور ایران و اختیارات مربوط به آن، نهاد های زیادی برای بازرسی مرتب دفاتر اسناد رسمی و عملکرد صحیح سردفتر در نظر گرفته شده اند.

توجه داشته باشید که در سال های گذشته بسیاری از افراد بر این باور بوده اند که سردفترتنها اداره دفتر را بر عهده دارد. اما نیاز است که بدانید، این فرد باید بتواند تمامی خواسته حقوقی، معاملات و اسناد رسمی مردم را به ثبت برساند. دفاتر ازدواج و طلاق نیز همانند دفاتر اسناد رسمی نیاز به یک سردفترند تا تمامی امور آن ها به صورت مرتب مورد بازرسی قرار بگیرد.

مسئولیت های سردفتر در دفاتر اسناد رسمی و دفاتر ازدواج و طلاق

نیاز است که بدانید، مسئولیت سردفتر در دفاتر اسناد رسمی و دفاتر ازدواج و طلاق تفاوت هایی را می تواند داشته باشد. اما برخی از اصلی ترین وظایف سردفتر در چنین مراکزی مشابه یکدیگر می باشد. یعنی برخی از وظایف سردفتر در هر دو مرکز حقوقی یکسان می باشد. از اصلی ترین وظیفه سردفتر می توان به تنظیم و ثبت اسناد غیرمالی و مالی بر اساس قانون و مقررات تعیین شده اشاره داشت. این مسئله از اصلی ترین وظایف سردفتر به شمار می رود. همچنین بازرسی دقیق هویت طرفین با استفاده از اسناد ارائه شده به صورت دقیق از دیگر وظایف سردفتر به شمار می رود. همچنین سردفتر باید به ارائه رونوشت گواهی شده به افرادی که حق دریافت آن را دارند نیز بپردازد. این مسئله نیز از وظایف اصلی سردفتر به شمار می رود.

علاوه بر موارد ذکر شده یک سردفتر باید بتواند به تصدیق صحت امضای طرفین معامله و همچنین گواهی امضای اشخاص نیز بپردازد. حفاظت و قبول کردن اسنادی که افراد به صورت امانت و مخفی به این دفاتر می سپارند نیز از وظایف اصلی این مراکز می باشد. اسنادی که به صورت امانت ارائه می شوند، شامل وصیت نامه نیز خواهد شد. یک سردفتر باید با اجرای تمامی موارد ذکر شده به صورت دقیق و بدون هیچ گونه اشتباه، تمامی امور مردم در موارد ذکر شده را انجام دهد. توجه داشته باشید که کارکنان مختلفی می توانند زیرنظر سردفتر به فعالیت بپردازند. لازم به ذکر است که موارد ذکر شده باید توسط سردفتر مورد بررسی قرار بگیرد.

جمع بندی

همان طور که گفته شد شغل سردفتر به عنوان یکی از مشاغل حساس در سازمان ثبت اسناد و املاک کشورمان به شمار می رود. این شغل به دلیل حساسیت بالای خود در کشور ایران، از بازرسی های مختلفی عبور می کند. بسیاری از شهروندان اطلاع کافی از آثار تنظیم اسنادرسمی در دفاتر اسنادرسمی ندارند؛ در چنین شرایطی گروه وکلای دادگستری ره جویان عدالت به کمک مردم کشورمان خواهد آمد. ره جویان عدالت با داشتن سابقه لازم در این زمینه، می تواند در خصوص تنظیم اسناد و قرارداد به شما مشاوره لازم را ارائه نماید. شما می توانید جهت کسب اطلاعات بیشتر در این زمینه با کارشناسان مجموعه ما تماس حاصل فرمایید.

شورای حل اختلاف و حدود اختیارات آن
حقوقی, مقالات ۲۹ خرداد, ۱۴۰۲ 0

شورای حل اختلاف و حدود اختیارات آن

نهاد های مردمی مختلفی وجود دارند که ریشه اصلی آن ها اصلاح و میانجیگری میان مردم در امور قضایی مختلف می باشد. یکی از این نهاد ها که در رسیدگی به امور قضایی غیر مهم از سمت نمایندگان مردم فعالیت دارد، شورای حل اختلاف است. اصلی ترین وظیفه این شورا ترویج صلح و سازش در میان مردم کشورمان می باشد. در واقع این شورا با بهره گیری از اصول و قواعد خاص، فرهنگ صلح را در کشورمان رواج می دهد. این مسئله موجب می شود تا دعوا های حقوقی تا میزان بسیار زیادی کاهش یابد. توجه داشته باشید که محدودیت هایی در وظایف شورای حل اختلاف وجود دارد. بنابراین نیاز است این مسائل قبل از مراجعه به این شورا بررسی گردد.

در سال های اخیر مراکز بسیار زیادی در سراسر کشورمان تاسیس شده اند اصلی ترین وظیفه آن ها کمک به مردم در شورای حل اختلاف بوده است. این مراکز با داشتن سال ها سابقه در زمینه حقوق و مبانی مربوط به آن، توانایی لازم را برای باز پس گیری حق مردم در اختیار دارند. اما قبل از هر چیزی نیاز است تا طرفین دعوا های حقوقی اطلاعات زیادی را نسبت به شورای حل اختلاف داشته باشند. این مسئله موجب می شود تا دعوا های حقوقی شما به شکل بهتری  حل شود. توجه داشته باشید که مجموعه های بزرگی مانند ره جویان عدالت در این عرصه کمک کننده مردم هستند.

آشنایی با شورای حل اختلاف از نگاهی دیگر

همان طور که گفته شد، ریشه و اساس اصلی شورای حل اختلاف، ایجاد صلح و آرامش در میان مردم کشورمان می باشد. اگر در دعوا های حقوقی نتیجه مطلوبی از طرفین حاصل نشود، این شورا به عنوان یک میانجیگر به فعالیت خواهد پرداخت. در راستای این مسئله، این شورا می تواند در صورت رفع اختلاف در میان طرفین، به تایید گزارش اصلاحی بپردازد. این گزارش پس از تایید قاضی موردنظر به طرفین ابلاغ خواهد شد. همچنین اگر سازش و صلح میان طرفین از این طریق صورت نگیرد، پرونده موردنظر به مراجع قضایی دیگر معرفی می گردد. در چنین شرایطی طرفین باید منتظر دستورات و تدابیر لازم برای اجرای دستورات قاضی موردنظر خود باشند.

یکی از تفاوت اصلی شورای حل اختلاف با سایر شورا ها، در حق صدور رای می باشد. در واقع قاضی این شورا از حق صدور رای برخوردار می باشد. رای صادر شده می تواند به صورت غیابی و حضوری توسط قاضی تایید گردد. همچنین این رای تا مدت زمان بیست روز قابل واخواهی خواهد بود.

وظایف اصلی این شورا

در سال های گذشته میزان مراجعات مردم کشور ایران به دادگاه ها برای پرونده های قضایی مختلف با افزایش شدیدی روبرو شده است. در همین راستا شورای حل اختلاف قدم به این عرصه گذاشته تا حجم مراجعات به دادگاه ها را کاهش دهد. این شورا با هدف توسعه دادن مشارکت های مختلف مردم و همچنین حل و فصل مشکلات محلی و مسائل گوناگون تشکیل شده است. لازم به ذکر است که مسائل قابل حل از سوی این شورا نباید از ماهیت قضایی برخوردار باشند. البته برخی از مسائل که دارای ماهیت قضایی با پیچیدگی نسبتا کمتری هستند، در این شورا مورد بررسی قرار می گیرد. هدف اصلی این شورا برقراری صلح و آرامش در میان اشخاص حقیقی و حقوقی می باشد که ساختار غیردولتی دارند. نیاز است که بدانید این شورا تحت نظارت قوه قضاییه فعالیت دارد. عضو اصلی و البدل شورای حل اختلاف توسط مرکز امور شورا ها منصوب خواهند شد.

برخی از اختیارات شورای حل اختلاف

یکی از مفاهیمی که قبل از مراجعه به شورای حل اختلاف باید توسط طرفین مورد بررسی قرار بگیرد، حدود اختیارات شورا می باشد. این شورا می تواند کلیه امور مدنی و حقوقی را به صورت کامل مورد بررسی خود قرار دهد. همچنین این شورا توانایی بررسی کلیه جرایم قابل گذشت و بررسی جنبه های خصوصی جرایم غیرقابل گذشته را در اختیار دارد. همچنین تمامی دعاوی های مالی مربوط به اموال منقول تا نصاب دویست میلیون ریال جزو اختیارات این شورا به شمار می رود. صدور گواهی های حصر وراثت، تحریر ترکه و دعاوی های مربوط به عین مستاجره و اجاره بها نیز جزو وظایف این شورا شناخته می شود.

جمع بندی

همان طور که متوجه شدید، شورای حل اختلاف به عنوان یکی از مراجع حقوقی بسیار مهم در کشور ایران شناخته می شود. اما برخی افراد تاکنون نتوانسته اند اطلاعات لازم را در این زمینه به دست آورند و در پرونده های مخلف خود سردرگم هستند. در چنین شرایطی استفاده از خدمات وکلای دادگستری ره جویان عدالت می تواند کمک ویژه ای را به شما کند. مجموعه ره جویان عدالت به عنوان یکی از بزرگترین مراکز خدماتی در عرصه حقوقی شناخته می شود. شما می توانید با ایجاد ارتباط با کارشناسان حقوقی مجموعه ره جویان عدالت، اطلاعات زیادی را در این رابطه کسب کنید. کارشناسان ما در تلاش هستند تا با ارائه اطلاعات لازم در این زمینه، تاثیر مستقیمی را در موفقیت شما در پرونده های حاضر در این شورا داشته باشند.

همه چیز درباره ی ماده ۳۴ قانون ثبت و عقد رهن
مقالات, ملکی ۲۴ خرداد, ۱۴۰۲ 0

همه چیز درباره ی ماده ۳۴ قانون ثبت و عقد رهن

آشنایی با ماده ۳۴ قانون ثبت و  عقد رهن

اغلب مردم هنگام معاملات تا حدودی با معامله اموال منقول و غیر منقول آشنایی دارند. آنها به احتمال زیاد واژه هایی مانند معاملات رهنی، حق استرداد و شرطی کمتر شنیده اند. معمولا زمانی که وارد چنین معاملاتی می شوند، ممکن است با چالش ها و مشکلاتی روبه رو شوند. این معامله ها دارای شرایط و ضوابط خاصی هستند و در صورتی که از قواعد آن شناختی نداشته باشند، با مخاطرات زیادی برخورد خواهند کرد. مفاهیمی مانند معاملات با حق استرداد، عقد رهن در زیر مجموعه ماده ۳۴ قانون ثبت و عقد رهن قرار دارد؛ اما ماده ۳۴ قانون ثبت به چه مواردی اشاره دارد؟

به طور کلی معاملات رهنی و شرطی که در ماده ۳۴ به آن اشاره شده، به معاملاتی اطلاق می شوند که یکی از طرفین، حق فسخ معامله و استرداد آن را دارند. در حقیقت در این نوع معاملات شرط می شود تا زمانی که طرف مقابل به تعهد خود عمل نکند، انتقال دهنده می تواند معامله را فسخ کند. این ماده درباره نحوه طرح اظهارنامه برای انتقال مالکیت در معاملاتی که حق استرداد وجود دارند، تعریف شده است.

ماده ۳۴ قانون ثبت مشمول چه معاملاتی است؟

با نگاهی به ماده ۳۴ قانون ثبت و عقد رهن میتوان این نتیجه را گرفت که موضوع این ماده، به انتقال ملک در معامله های رهنی و شرطی می پردازد. در واقع در چند حالت در معاملات حق استرداد وجود دارد که عبارت هستند از:

  • معاملاتی که به شرط اختیار انجام می شوند.
  • معاملاتی که در آن شرط وکالت وجود دارد.
  • صلح
  • هر گونه معامله ای که در آن قانونا حق استرداد تعیین شده است.

بر طبق ماده ۳۴ قانون ثبت اسناد و املاک اصلاحی ۱۳۸۶ در مورد کلیه معاملات رهنی و شرطی و دیگر معاملات مذکور در ماده (۳۳) قانون ثبت، راجع به اموال منقول و غیرمنقول، در صورتی که بدهکار ظرف مهلت مقرر در سند، بدهی خود را نپردازد، طلبکار می‌تواند از طریق صدور اجرائیه وصول طلب خود را توسط دفترخانه تنظیم کننده سند، درخواست کند. چنانچه بدهکار ظرف ده روز از تاریخ ابلاغ اجرائیه نسبت به پرداخت بدهی خود اقدام ننماید، بنا به تقاضای بستانکار، اداره ثبت پس از ارزیابی تمامی مورد معامله و قطعیت آن، حداکثر ظرف مدت دو ماه از تاریخ قطعیت ارزیابی، با برگزاری مزایده نسبت به وصول مطالبات مرتهن به میزان طلب قانونی وی اقدام و مازاد را به راهن مسترد می‌نماید.

تعاریف مفاهیمی که در ماده ۳۴ به آن اشاره شده است

در ماده ۳۴ ثبت سه اصطلاح مهم وجود دارد که شامل معاملات رهنی، شرطی و حق استرداد می شود. شرایط معامله سه حالت این ماده پیش بینی شده و تحت شرایط خاص خود قابل اجرا هستند. فروشنده و خریدار بر طبق ضوابط پیش بینی شده در این ماده، می توانند اقدامات لازم را مبذول نمایند. برای درک بهتر به تعاریف ذیل توجه فرمایید:

  • معاملات رهنی: زمانی که اموال، اعم از منقول و غیر منقول مورد معامله قرار بگیرد؛ اما اموال در رهن فروشنده باقی بماند، تا خریدار به تعهدات خود عمل کند، جزو معامله های رهنی محسوب می شوند. برای مثال ملکی را خریداری نموده اید که توان پرداخت تمام ثمن معامله را ندارید. شما برای پرداخت مابقی قصد دارید با استفاده از سند ملک تقاضای وام کنید. در این صورت سند به نام تان انتقال پیدا می کند؛ ولی به موجب سند رسمی ملک در رهن فروشنده باقی می ماند تا شما به تعهدات خود عمل کنید.
  • معاملات شرطی: در ماده ۳۴ قانون ثبت، معاملات شرطی به این شکل است که طرفین قرارداد شرط می کنند که اگر بعد از انعقاد بیع بتوانند در زمان مشخص شده، قسمتی یا تمام مبلغ را پس دهند، قرارداد بیع را فسخ کنند.
  • معامله با حق استرداد: این نوع معامله تقریبا شبیه بیع شرط می باشد؛ ولی با این تفاوت که در این نوع معامله، در صورت تحقق تمام شروط، معامله می تواند به حالت اولیه بازگردد. به این معنی که حق استرداد برای فروشنده و یا خریدار پیش بینی شده است.

جمع بندی مطالب

ماده ۳۴ قانون ثبت و عقد رهن جزو قوانینی است که ذهن افراد را در هنگام معامله درگیر می کند. بر اساس این ماده تمامی افراد اعم از مرتهن معاملات رهنی، فروشنده معامله های شرطی و معامله های با حق استرداد می توان بدون مراجعه به مراکز قضایی، درخواست خود را عنوان نمود. با این وجود به خاطر پیچیدگی های این نوع معاملات، به افراد خبره و آشنا به قوانین حقوقی نیاز است. گروه وکلای دادگستری ره جویان عدالت با داشتن تجربه و اشراف به قوانین ثبت می توانند به خریداران و فروشندگان در این نوع معاملات کمک شایانی نمایند. این گروه از وکلای دادگستری دغدغه بیشتر معامله کنندگان در زمینه معامله های شرطی، حق استرداد و معاملات رهنی را حل و فصل می کنند. در حقیقت به خاطر وجود برخی خلاء ها در مواد قانونی مربوط به بیع شرط، سوء استفاده های زیادی صورت پذیرفته است. به همین دلیل قانونگذار به اصلاح ماده ۳۴ قانون ثبت اقدام کرده است.

عقد معاوضه چیست و تفاوت های آن با عقد بیع
خانواده, مقالات ۲۱ خرداد, ۱۴۰۲ 0

عقد معاوضه چیست و تفاوت های آن با عقد بیع

عقد معاوضه و عقد بيع به عنوان معتبرترين قرارداد هاي حقوقي شناخته مي شوند. علي رغم شباهت زيادي که این دو مقوله به یکديگر دارند، اما در برخی موارد تفاوت اساسی در بین آن ها وجود دارد. در ادامه به تعریف عقد معاوضه و عقد بیع پرداخته و تفاوت آن ها را مورد بررسی قرار می دهیم.

عقد معاوضه چيست؟

عقد معاوضه، یکی از انواع قراردادهای معتبر در حقوق مدنی است که در آن دو طرف، به تبادل دو چیز با یکدیگر می پردازند. به عبارت دیگر، در عقد معاوضه، هر یک از طرفین چیزی را به عنوان مقابل، به طرف دیگر ارائه می دهند و در نهایت تبادل این دو چیز با یکدیگر صورت می گیرد. معمولاً در عقد معاوضه، هر دو طرف به صورت کتبی یا شفاهی توافق می کنند که چه چیزی را به عنوان مقابل، به طرف دیگر ارائه خواهند داد. همچنین، مشخصات کالاهای تبادل شده، شرایط پرداخت، زمان تحویل و سایر جزئیات قرارداد نیز باید در قرارداد مشخص شود.

ارکان اساسی معاوضه

عقد معاوضه دارای سه عنصر اصلی یا رکن است که عبارتند از:

  • موضوع: کالا یا خدماتی که قرار است تبادل شود.
  • معادل: کالا یا خدماتی که به عنوان معادل تبادل می ‌شود.
  • طرفین: دو طرف که قرارداد را منعقد می‌ کنند.

برای مثال، فرض کنید شما قصد تعویض خودروی خود را دارید و فرد دیگری هم به دنبال معاوضه یک خودرو، مسکن یا کالا با خودروی شماست. در این صورت، شما و طرف دیگر، می توانید برای تبادل خودرو و کالای مدنظر، قرارداد عقد معاوضه را به صورت کتبی منعقد کنید. در این قرارداد، باید مشخص شود که شما خودرو را به عنوان مقابل، به فرد دیگر ارائه می دهید و فرد دیگر نیز کالای مشخص شده خود را به عنوان مقابل، به شما تحویل خواهد داد. همچنین، شرایط معاوضه، زمان تحویل و وضعیت خودرو نیز باید در قرارداد مشخص شود. لازم به ذکر است که عقد معاوضه، باید با رعایت قوانین و مقررات حقوقی صورت گیرد و همچنین مشخصات کالاهای تبادل شده و شرایط پرداخت باید به دقت در قرارداد ذکر شود.

عقد بیع چیست؟

عقد بیع، یکی از انواع قراردادهای معتبر در حقوق مدنی است که در آن، فروشنده به خریدار کالا یا خدماتی را عرضه می کند و خریدار نیز مبلغ معینی را به فروشنده پرداخت می کند. در واقع، عقد بیع یک قرارداد خرید و فروش است که به منظور تبادل کالا یا خدمات، بین دو طرف امضا می شود.

ارکان اساسی بیع

عقد بیع دارای سه عنصر اصلی یا ارکان است که عبارتند از:

  • موضوع: کالا یا خدماتی که قرار است به فروش برسد.
  • قیمت: مبلغ پولی که خریدار باید به فروشنده پرداخت کند.
  • طرفین: دو طرف که قرارداد را منعقد می‌کنند.

به عنوان مثال، فرض کنید شما مایل به خرید یک لپ تاپ هستید و با فروشنده توافق می کنید که لپ تاپ را با قیمت ۱۰ میلیون تومان خریداری کنید. در اینجا، لپ تاپ موضوع بوده، قیمت ۱۰ میلیون تومان مبلغ پولی است که خریدار باید به فروشنده پرداخت کند و شما و فروشنده طرفین قرارداد هستید. بنابراین، با امضای این قرارداد، شما به عنوان خریدار متعهد به پرداخت ۱۰ میلیون تومان به فروشنده هستید و فروشنده هم متعهد به تحویل لپ تاپ به شما است. به طور کلی، عقد بیع یکی از مهم‌ترین قراردادهای حقوقی است که در زندگی روزمره بسیار پرکاربرد است. این قرارداد با تأکید بر تعهدات دو طرف، از روابط تجاری و اقتصادی بسیار پایدار و مؤثر به عنوان ابزار اصلی برای تبادل کالا و خدمات استفاده می شود.

تفاوت عقد بیع و عقد معاوضه

عقد معاوضه و عقد بیع، دو نوع قرارداد خرید و فروش هستند که در آن هر دو طرف به تبادل کالا یا خدمات می‌پردازند. با این حال، تفاوت اصلی بین این دو در نحوه تبادل می‌باشد. در عقد بیع، یکی از طرفین کالا یا خدمات را به مبلغ پولی به طرف دیگر می‌فروشد. به عنوان مثال، فروش یک لپ تاپ به ازای ۱۰ میلیون تومان، یک مثال از عقد بیع است. اما در عقد معاوضه، دو طرف به تبادل دو کالای مختلف با یکدیگر پرداخته و هر یک، کالای خود را دریافت می‌کنند. به عنوان مثال، فرض کنید شما یک ماشین دارید و مایلید آن را با یک آپارتمان معاوضه کنید. در اینجا، شما و صاحب آپارتمان هر دو طرف عقد معاوضه هستید و هر یک کالای خود را با کالای طرف مقابل تعویض می‌کنید.

همچنین یکی دیگر از تفاوت های این دو مقوله، مربوط به حق شفعه است. حق شفعه بین دو نفر خریدار و فروشنده فقط در عقد بیع جاری است. یعنی اگر دو شریک که در یک ملک ملکیت مشاعی دارند یکی از آنها سهم خود را به دیگری یعنی شخص ثالث بفروشد، شریک دیگر می تواند حق شفعه خود را اعلام کرده و ثمن معامله شخص ثالث را بپردازد و تمام ششدانگ ملک را مالک شود ولی چنانچه عقد معاوضه بین یکی از دو شریک و شخص ثالث انجام شود شریک دیگر نمی تواند حق شفعه خود را اعلام و اعمال نماید.

حقوق گواه چیست؟
مقالات ۱۷ خرداد, ۱۴۰۲ 0

حقوق گواه چیست؟

با توجه به این که این روزها آمار جرم و جنایت در کشور به طرز باور نکردنی افزایش پیدا کرده است؛ دادگاه های کیفری و حقوقی روزهای شلوغی را سپری می کنند. برای این که قضات بتواتند به عادلانه ترین شکل ممکن کار قضاوت را انجام دهند؛ باید از شهادت شاهدان یک حادثه کمک بگیرند. به عبارت بهتر در اصطلاح حقوقی و کیفری شهادت یکی از مهم ترین دلایل برای اثبات ادعاست.

در گذشته قضات بر روی شهادت شاهدان یک حادثه حساب بیش تری باز می کردند؛ دلیل این موضوع را می توان اعتقادات دینی مردم دانست. به مرور زمان و متاسفانه کم شدن اعتقادات دینی و مذهبی اما این روزها نمی توان خیلی بر روی شهادت شاهدان حساب ویژه ای باز کرد. با این همه تفاسیر اما باز هم شهادت شاهدان عینی یک حادثه ارزش فوق العاده ویژه ای را دارد.

منظور از حقوق گواه چیست؟

اگر تاکنون راهتان به سمت دادگاه های کیفری و حقوقی نیفتاده است؛ طبیعتا با موضوع حقوق گواه بیگانه هستید. از مهم ترین ادله ای که به وسیله آن می توان به گناه کار بودن و یا بی گناهی یک فرد پی برد؛ گواه می باشد. منظور از گواه همان شهادت شاهدان عینی یک حادثه است. در یک دادگاه کیفری بر حسب صلاح دید قاضی؛ درخواست مجرم و یا درخواست شاکی این امکان وجود دارد تا بتوان از حقوق گواه استفاده کرده و شاهدان عینی جرم را به دادگاه احضار کرد. البته به یاد داشته باشید که برای شهادت شاهد جرم قوانین و ضوابطی وجود دارد که قاضی موظف است طبق آن عمل کند.

نکاتی که در گواه باید به آن ها توجه کنید!

همان طور که گفته شد؛ شهادت شاهدان باید طبق یک سری قوانین خاص باشد. در صورتی که شاهد خارج از این چارچوب ها صحبتی داشته باشد؛ خیلی نمی توان به ادعای وی اعتماد کرد.

  • قاضی باید با هر کدام از شاهدان به صورت مجزا صحبت کند. این موضوع را نیز مد نظر قرار دهید که صحبت با شاهد و یا شاهدان ماجرا نباید در حضور متهم و یا شاکی پرونده باشد.
  • شاهد و یا شاهدان قبل از صحبت کردن باید به قرآن سوگند یاد کنند و بعد از آن از اتفاقاتی که شاهد آن ها بوده اند؛ صحبت کنند. البته ناگفته نماند شاهد ماجرا این حق را دارد که سوگند یاد نکند.
  • شاهد و یا شاهدان ماجرا می توانند اظهاراتی که در دادگاه و در نزد قاضی انجام داده اند را امضا نکنند. در این صورت قاضی و یا منشی شعبه دادگاه به نیابت از شخص شاهد می تواند اظهارات وی را امضا کند.
  • گواه باید بلافاصله بعد از دریافت نامه احضاریه در دادگاه حاضر شود. برای باور اول این امکان برای گواه وجود دارد تا از حاضر شدن در مکان مشخص شده امتناع نماید. در صورتی که برای بار دوم چه با وجود عذر موجه و چه بدون وجود عذر موجه در دادگاه حاضر نشود؛ حکم جلب وی صادر می شود. البته یک استثنایی نیز در این خصوص وجود دارد. در صورتی که گواه بیمار باشد و یا به دلایل مختلفی قادر به حرکت و جابجایی نباشد؛ قاضی باید به محل اقامت وی رفته و تحقیقات لازم را انجام دهد.
  • به هنگام شهادت گواه؛ هیچ کدام از طرفین دعوا حق اظهار نظر و صحبت ندارند. به بیان بهتر هیچ شخصی اجازه قطع کردن صحبت های گواه را ندارد.

گواه باید چه شرایطی داشته باشد؟

همان طور که دادگاه در قبال شخص گواه باید یک سری موارد را رعایت کند؛ گواه نیز باید یک سری شرایط را داشته باشد. در صورتی گواه حتی یک شرطی که در ادامه در ارتباط با آن ها صحبت می کنیم را نداشته باشد؛ نمی توان به صحبت های وی استناد کرد. از مهم ترین شروطی که طبق ماده ۱۳۱۳ قانون مدنی گواه باید آن ها را داشته باشد می توان به موارد زیر اشاره کرد.

  • عدالت

منظور از عدالت این است که گواه مرتکب گناهان کبیره نشده باشد. این اما کافی نیست؛ چرا که نباید هیچ اصراری بر انجام گناهان صغیره داشته باشد. در اصطلاح حقوقی عادل به کسی گفته می شود که اهل گناه و فساد نباشد.

  • بلوغ

گواه باید به سن بلوغ رسیده باشد. در قانون جمهوری اسلامی دختران باید نه سال تمام و پسران نیز چهارده سال تمام سن داشته باشند.

  • عقل

گواه نباید مجنون و یا کم حافظه باشد؛ علاوه بر این موضوع گواه نباید به بیماری خاصی مبتلا باشد که بر روی سلامتیش تاثیر منفی گذاشته باشد.

  • ایمان

گواه باید شخصی با ایمان باشد و به خدا، ائمه و قرآن کریم اعتقاد داشته باشد.

کلام آخر

در این محتوا در مورد حقوق گواه صحبت شد. اگر درگیر پرونده های حقوقی و کیفری متعددی هستید؛ جای نگرانی برای شما وجود ندارد؛ چرا که وکلای دادگستری ره جویان عدالت در کنار شما هستند.