اصولاً در هر دینی مفاهیم مقدسی وجود دارد که این مفاهیم مورد تکریم و تقدیس قرار می گیرد در خصوص این مفاهیم به نحوی است که اگر مورد توهین و بی حرمتی قرار گیرد باعث تشتت در جامعه می گردد و در برخی موارد باعث ایجاد گسست در جامعه می گردد این مفاهیم به نحوی می باشد که چنانچه مورد بی حرمتی قرار گیرد دارای آثار اجتماعی خواهد بود به همن خاطر قانونگذار برای برخی از این مفاهیم جرم انگاری نموده است به موجب ماده ۵۱۳ قانون مجازات اسلامی هر کسی به مقدسات اسلام و یا هر یک از انبیائ عظام یا ائمه طاهرین(ع) یا حضرت صدیقه طاهره(س) اهانت نماید اگر مشمول حکم ساب البنی باشد اعدام می شود و در غیر این صورت به حبس از یک تا پنج سال محکوم خواهد شد با وجود این حکم مشخص می باشد که اشخاص جامعه نباید این قداست ها را بشکنند و به نحوی عمل نمایند که باعث نادیده انگاشتن این مقدمات شوند در حقیقت این مقدمات جزو اصلی ارزش ها و اصول و مبانی جوامع مذهبی می باشد که شکستن و تجاوز به آنها ناپسند و زشت شمرده می شود و در مورد این مقدسات چون در بالاترین رتبه اصول و ارزش قرار می گیرند قانونگذار آنها را جرم تلقی نموده و مجازات شدیدی برای آن در نظر گرفته شده است.
به عقیده یکی از نویسندگان مشهور حقوقی برای تشخیص مقدمات اسلامی باید میان دین و آنچه از دین استنباط می گردد تفکیک نمود و فقط آنچه را دین خالص است جزء مقدسات آورد، مثلاً قرآن و سنت پیامبر، عین شریعت و دین است اما آنچه که به عنوان احکام فقهی و کلامی و یا فلسفی از ایات قرآن و روایت استنباط می شود جزء دانش بشری است و در نتیجه تقدسی هم ندارد، مگر این که ضروری دین یا مذهب شیعه باشد همچنین مقدسات یکی از مذاهب اسلامی را که مورد انکار مذهب دیگر است نمی توان جزء مقدسات اسلام دانست (دکتر عباس زراعت، مجله دانشکده حقوق و علوم سیاسی شماره ۵۶ تابستان ۱۳۸۱) در حقیقت با توجه به این که مجازات مربوط به این عمل بسیار سنگین می باشد لازم است حتی الامکان دادرسان به نحوی عمل نمایند که صرفاً آن چیزی که بدون شک و تردید جزء مقدسات محسوب می شوند مشمول ماده مذکور گردند.
از سوی دیگر آنچه مشخص است اینکه در برخی جوامع همانند کشور ما چون تشییع به عنوان مذهب رسمی کشور شناخته شده است بنابراین مقدسات این مذهب بطور ویژه از مصادیق قاعده مذکور محسوب می گردند و ممکن است مذهب شیعه اختلافاتی در خصوص مقدسات با مذهب دیگر داشته باشد ولی آنچه مشخص است این که در این خصوص بایستی به نحوی عمل گردد تا مصادیق مقدسات مشخص گردد جرم توهین به مقدسات به صورت جرم خاص در ماده ۲۳ قانون مطبوعات سال ۱۳۳۴ پیش بینی شده بود هر کس به وسیله مطبوعات به اقلیت های مذهبی مصرح در قانون اساسی یا نژادهای ساکن ایران برای تولید نفاق و اختلاف و یا بغض و کینه میان سکنه مملکت اهانت نماید یا آنان را به ایجاد دشمنی و نفاق نژادی و یا مذهبی تحریک نماید به یک ماه تا شش ماه حبس تأدیبی و یا پرداخت پانصد تا پنج هزار ریال محکوم خواهد شد با این مقرره مشخص می گردد که در قبل از انقلاب نیز در این خصوص جرم انگاری شه بود اما بیشتر جنبه ی ایجاد همدلی بین مذاهب موجود در ایران را داشته و با توجه به اینکه در ایران تنوع مذهبی وجود دارد همین امر نیز سبب شده تا در این خصوص جرم انگاری گردد.
