آیا شوهر می تواند مانع از خروج زن از خانه و یا کار کردن او بیرون از منزل باشد؟
اصولاً در خصوص حقوق و تعهدات زن و شوهر باید به قوانین مرتبط با حقوق خانواده مراجعه کنیم در اینجا قانون مؤثر قانون مدنی می باشد که در کتاب مربوط به خانواده به حقوق و تعهدات طرفین پرداخته و مقررات حکم بر روابط ازوجین را تبیین نموده است در قانون مذکور در خصوص مسائل مختلف از جمله مهریه، نفقه، طلاق، حضانت و … قانونگذار گردیده است از جمله مواردی که محل بحث می باشد اجازه کار کردن زن و یا خروج زن از منزل می باشد. در خصوص اجازه اشتغال باید به مقررات ذیل فصل هشتم تحت عنوان در حقوق و تکالیف زوجین نسبت به یکدیگر ذیل کتاب هفتم تحت عنوان در نکاح و طلاق مراجعه کنیم به موجب ماده ۱۱۰۲ قانون مدنی همین که نکاح به طور صحت واقع شد، روابط زوجیت بین طرفین موجود و حقوق و تکالیف زوجین در مقابل یکدیگر برقرار می شود.
در ماده ۱۱۰۳ قانون مذکور نیز آمده است زن و شوهر مکلف به حسن معاشرت با یکدیگرند بنابراین به نظر حقوقدانان تمام اموری که از نظر اجتماعی توهین محسوب می شود یا رفتاری که با عشق وا حترام به کانون خانواده و اقتضای محبت و همدلی بین دو همسر منافات دارد سوء معاشرت است در این صورت آنچه مشخص و مبرهن می باشد این است که اصولاً شوهر نمی تواند مانع از خروج زن از خانه شود زیرا این امر مبنای قانونی ندارد هر چند چنانچه زن بخواهد به مسافرت برود در عرف جامعه معمولاً منوط به اجازه و اذن شوهر می باشد ودر مسافرت خاج از کشور نیز به موجب قوانین اجازه شوهر لازم می باشد. در ماده ۱۱۰۵ نیز آمده است در روابط زوجین ریاست خانواده از خصایص شوهر می باشد. ممکن است از این ماده برداشت شود که چون شوهر ریاست خانواده را بر عهده دارد زن باید تحت اوامر شوهر باشد اما چنین برداشتی بر مبنای تفاسیر صورت گرفته صحیح نمی باشد ریاست شوهر بر خانواده بیشتر مبتنی بر یک وظیفه اجتماعی است و برای زن وشوهر حق محسوب نمی گردد بلکه بیشتر در راستای حفظ سلامت و استعلام خانواده باید مورد تفسیر قرار گیرد. بنابراین هر چند از برخی مواد قانون مدنی ممکن است این برداشت شود که زن باید برای خروج از خانه از شوهر اجازه بگیرد و بنابراین مرد می تواند در صورت عدم اجازه مانع خروج او گردد اما این تفسیر درست نمی باشد.
در خصوص اجازه کار کردن ماده ۱۱۱۷ شوهر می تواند زن خود را از حرفه یا صنعتی که منافی مصالح خانوادگی یا حیثیات خود زن باشد منع نماید. در این خصوص آنچه از نظر قانونی اهمیت دارد این است که شغل زن مغایر با مصالح خانوادگی و حیثیت زن نباشد در غیر این صورت امکان منع از سوی شوهر وجود ندارد به عنوان مثال اگر زن دارای شغل معلمی می باشد این شغل مغایر با مصالح خانوادگی نمی باشد و مخالت شوهر نمی تواند مبنای قانونی داشته باشد. از سوی دیگر شوهر رأساً نمی تواند زن را از شغل یا حرفه خود منع کند و باید منع زن از دادگاه خواسته شود بر این مبنا آنچه در وهله اول اهمیت قرار دارد این است که شغل زن با مصالح خانواده در تعارض نباشد و آسیب جسمی و روحی به فرزندان وارد نیاورد.
در موارد دیگر قانون مدنی در خصوص تعیین منزل و محل سکونت نیز مقرراتی وضع شده است از جمله این که به موجب ماده ۱۱۱۴ قانون مدنی زن باید در منزلی که شوهر تعیین می کند مسکن نماید مگر آن که اختیار تعیین منزل به زن داده شده باشد در این خصوص طرفین می توانند با هم توافق نمایند و اساساً این شرط به نحوی نیست که شود خلاف آن توافق نمود در انتهای ماده مذکور نیز امده است که در صورت وجود اختیار برای زن وی حق تعیین منزل دارد. علاوه بر این شوهر حق ندارد زن را وادار کند که با خویشاوندان او در یک محل زندگی کنند در حقیقت درست است که شوهر حق تعیین منزل را دارد اما نمی تواند جایی را انتخاب کند که زن آسایش و آرامش روانی نداشته باشد بنابراین نظر به آنچه گفته شد مرد می تواند تحت شرایطی و البته با حکم دادگاه زن را از اشتغال به یک شغل ممنوع نماید اما نمی تواندجایی را انتخاب کند که زن آسایش و آرامش روانی نداشته باشد بنابراین نظر به آنچه گفته شد مرد می تواند تحت شرایطی و البته با حکم دادگاه زن را از اشتغال به یک شغل ممنوع نماید اما نمی تواند کلاً زن را از کار کردن بیرون از منزل منع نماید.
